[En palabras de…] Luigi Russolo

“Os músicos futuristas deben ampliar e enriquecer cada vez máis o campo dos sons. Esto responde a unha necesidade da nosa sensibilidade. De feito, nos compositores xeniais de hoxe notamos unha tendencia cara ás máis complicadas disonancias. Ó se apartar progresivamente do son puro, casi alcanzan o son-ruido. Esta necesidade e esta tendencia non poderán ser satisfeitas se non engadindo e sustituinndo os sons polos ruidos […] Invitamos polo tanto aos xovens músicos xeniais e audaces a observar con atención todolos ruidos, para comprender os múltiples ritmos que os compoñen, o seu ton principal e os tons secundarios. Comparando desegido os distintos timbres dos ruidos cos timbres dos sons, han de se convencer de que os primeros son moito máis numerosos que os segundos. Esto proporcionaranos non só a comprensión, se non tamén o gusto e a paixón polos ruidos. A nosa sensibilidade, multiplicada despoís da conquista dos ollos futuristas, terá ó fin oídos futuristas. Así, os motores e as máquinas das nosas cidades industriaís poderán un día ser sabiamente entoados, co fin de facer de cada fábrica unha embriagadora orquesta de ruidos”.

Russolo, Luigi: El arte de los ruidos Milán: 1913
[on-line]: http://www.uclm.es/artesonoro/elart….