O mosteiro de Oseiras I (Interacción social)
PROXECTO FONOTOPÍAS DE GALIZA – SONS EN PERIGO DE EXTINCIÓN
O mosteiro de Oseiras I (Interacción social)
Proxecto financiado parcialmente pola Consellería de Cultura e Deporte, Dirección Xeral de Creación e Difusión Cultural da Xunta de Galicia.
«O Mosteiro de Oseira é un mosteiro medieval de fundación bieita que ao longo da súa historia tivo unha grande importancia económica e social para a comarca e terras máis lonxanas.
Situación
Sitúase na parroquia de Oseira, no concello de San Cristovo de Cea, provincia de Ourense.
Historia
Coñécese da súa existencia desde 1137, pero aos poucos anos converteuse nun mosteiro dependente da Orde do Císter e no ano 1141 estableceuse unha colonia de monxes franceses enviados por San Bernardo.
No ano 1835 como consecuencia da desamortización de Mendizábal os freires deixaron o convento, que quedou totalmente abandonado propiciando o espolio do lugar, os monxes volveron de novo en 1929 comezando a súa reconstrución.
Descrición
A igrexa abacial, foi construída entre os anos 1200 e 1239 aproximadamente e é considerada unha das obras cume da arquitectura cisterciense da Península Ibérica, cun característico estilo románico oxival, e está claramente influenciada polas igrexas de peregrinación. A sala capitular do mosteiro data de fins do século XV e está sustentada por catro columnas centrais de fustes torsos rematando nunha orixinal bóveda.»
Oficio de vésperas dende o coro alto.
Este é un dos poucos mosteiros en Galiza onde aínda vive unha comunidade de monxes, este rexistro corresponde a un dos sete rezos cantado que os monxes realizan durante todo o día.
Oficio de vísperas dentro da entrada do claustro dos monxes ó coro alto.
Esta paisaxe sonora corresponde ao corredor alto do claustro, que é atravesado polos monxes que entran ó coro alto para cantar o oficio de Visperas.
Museo de pedra.
O museo de pedra é unha antiga adega do século XII, que a diferenza do teito é de nervios de pedra e placas de conglomerado é toda de pedra semicircular, podemos escoitar o auga da fonte do claustro e as campás eléctricas que entran pola porta resoando neste espazo, cara ao final, pasos.
Patio do claustro dos pináculos.
Este é o claustro de maiores dimensións do mosteiro, o auga resoa nun espazo aberto e claro.
Esquina do corredor do patio do claustro dos pináculos.
Esta toma desde unha esquina da crujía do claustro bríndanos unha sonoridade da auga totalmente distinta, reverberando nos corredores e no espazo aberto do patio.
Praza Fronte do mosteiro.
A xente vai cara a misa, escóitanse pasos entre o silencio, un coche cruza e unha campá de bronce que chama é continuada polas campás que soan nos altofalantes. Aquí apréciase claramente a diferenza tímbrica entre unhas e outras. Unha imaxe de orellas grandes de San Benito é unha representación da importancia que tenia escóita na filosofia deste santo.
Misa cantada.
A misa do domingo é o punto culminante da semana para a comunidade cisterciense de Oseiras, nesta gravación aparece un fragmento desta misa cantada que corresponde co sanctus.
Boveda do Refectorio.
Toma realizada dentro do refectorio reconstruído polo pai Juan Maria Vázquez en 1978, un espazo onde o silencio permite escoitar o voo dos insectos, ao final desta toma desta serie de gravacións golpéase cada unha das mesas de madeira para percibir a reverberación do lugar.
Oficio de sexta cara a ó altar.
Neste fragmento do oficio de sextas logo de trinta segundos comezan a repicar as campás. Unha serie de aullidos que penetran no templo mestúranse co canto producindo un estraño tecido tímbrico.
Patio do Claustro dos cabaleiros.
Este claustro de medianas dimensións é o único que posúe árbores, é aproveitado polos paxaros para aniñar e interpretar os seus diálogos que son amplificados polos ecos do claustro onde tamén a auga resoa.
Dende unha esquina do patio do claustro dos cabaleiros.
Do mesmo xeito que no claustro dos medallóns realizar unha toma interna na crujía, cara ó final un camiñante cruza mostrándonos tódalas súas resonancias.
Oficio de laudes cara a ó altar.
Este o un fragmento do segundo oficio do día, o primeiro é ás 4.30 e denomínase oficio de vixilia. Neste rexistro o silencio ó principio e ó final do canto é un aspecto a analizar desde o punto de vista acústico e de contido.
Insectos e río dende unha fiestra da hospedería.
Nesta toma podemos escoitar aos insectos, algúns cans ladrando e o son do río Ursaria serpenteando polo val.
Oficio de últimas dende ou centro dá igrexa.
Este é o último oficio do día e conclúe co canto de salve, neste caso a gravación foi feita desde a parte inferior da igrexa cara ao coro alto. A voz dos monxes reverbera no templo e cando termina o seu canto soa unha campá que neste casos e de bronce, ao terminar estes repiques o abade fai un toque na madeira do coro e o oficio termina.
Cupula dá escaleira do Bispo
Nesta toma desta bóveda do século XVI, escoitamos os sons de varios paxaros que revolotean no seu interior, ao fondo a auga, campás eléctricas, voces e o son de varias moscas.
Patio do claustro dous medallones.
O mosteiro posúe tres claustros cadrados, cada un cunha fonte, esta gravación corresponde ao máis pequeno, nesta serie de gravacións dos claustros notaremos como a reverberación da auga cambia segundo as dimensións e a forma como cae nas fontes.
Dende unha esquina do patio do claustro dous medallones.
Dentro da crujía do claustro o son da auga viaxa entre as bóvedas de pedra, escoitamos tamén as campás que anuncian os cuartos, que polo seu timbre distorsionado identificamos como altofalantes e non campás de metal.
Silencio depois do oficio de vésperas dende ou coro alto.
Esta paisaxe sonora corresponde ao silencio reflexivo co que termina o oficio cantado, durante uns minutos o silencio permítenos escoitar só o zumbar das moscas dentro do templo e as resonancias da tose nas bóvedas de pedra.